Volg je het pad van de Science Fiction, dan kom je uit op elektronische schakelingen (chips) die onder de huid worden aangebracht en signalen aan een ontvanger doorgeven - zoals die bar in Barcelona en in Rotterdam, waarbij leden van de club op die manier de uitsmijter en de lange rij wachtenden kunnen omzeilen (bericht).
Kijk je naar wat nu de boventoon voert, dan zie je vooral apparaten die los staan van het te-meten-lichaam en die door een extra handeling met gegevens gevoed moeten worden. Hoe revolutionair ze vaak ook zijn, je moet er wel iets voor doen. Zou het niet makkelijker zijn als het allemaal vanzelf gaat en je er geen omkijken meer naar hebt?
Manhattan Research en Forrester voorspellen, ieder vanuit een eigen invalshoek, juist deze toekomst voor meetapparatuur. Bij mijn verzameling van meetapparatuur valt mij de laatste maanden op dat er steeds meer fabrikanten zijn die hier nu al vorm aan geven. Naast de kledingstukken (T-shirt of hemd), meters in schoenen of om de pols, een enkele contactlens (Microsoft, bloedglucose) en flexibele tatoeages valt vooral de toename van pleisters op die zaken als bloedglucose, hartritme, zuurstof in het bloed, temperatuur en vocht (zweet) meten.
'De keerzijde', zoals iemand bij één van mijn presentaties opmerkte, 'zou kunnen zijn dat door het geautomatiseerd verzamelen van data mensen zich weer minder betrokken voelen op hun lichaam en ziekteverloop. Dan is er niet 'ergens' meer een dokter die alles weet en regelt, maar 'een' apparaat dat alles meet en doorgeeft.' Dat gevaar is inderdaad aanwezig. Maar er is ook een verschil met de 'ergens een dokter': er zijn nu mogelijkheden aanwezig om mensen terugkoppelingen te geven op wat ze doen, zoals het effect van het uitvoeren van oefeningen of van het eten van iets (zoets). Die terugkoppeling kan er dag en nacht zijn en heel dichtbij: op een smartphone, een horloge en misschien ook ooit nog op een pleister. ;-)
interessant!
BeantwoordenVerwijderen